چگونه موسسات مالی جامعه می توانند در طی پاندمیک همچنان باقی بمانند ؟
اولین چیز این است که ، رهبران باید دیدگاه خود را در مورد معنی بانکداری دیجیتال (و بازاریابی دیجیتال) تغییر دهند .
هنگامی که دستگاه های خودپرداز در سال 1969 به صحنه آمریکا آمدند ، این اولین موجی بود که به عنوان بانکداری دیجیتال شناخته شده است . در این تکرار ، موضوع مربوط به خودکار کردن معاملات خاص بود مثل سپرده ها ، چک های مانده ، برداشت ها . بنابراین مشتریان می توانستند بدون نیاز به مراجعه به بانک به حساب های خود دسترسی پیدا کنند .
از دیدگاه موسسات مالی ، این اتوماسیون برای برخی از مشتریان خوب بود . از آنجا که هرچه دستگاه های خودپرداز کسب و کار بیشتری انجام می دادند ، میزان شلوغی در بانک کمتر بود ، به این معنی که بانک ها می توانستند از شمارنده های بانکی کمتری استفاده کنند .
بانکداری دیجیتالی در طول زمان
بعلاوه ، بانکها خیلی زود فهمیدند که می توانند از طریق آن خودپردازها از افراد غیر عضو نیز هزینه بگیرند .
صرفه جویی در هزینه و هزینه های اضافی یک ترکیب بسیار خوبی است و اگر همه رقبای شما به همان روشی که شما کار می کنید ، کار کنند واقعاً فقط یک مسابقه برای افزودن دستگاههای خودپرداز بیشتر و یافتن راههای دیگر برای استفاده از سیستمهای جدیدتر است – مانند هسته های قدرتمندتر و سیستم های پرداخت – برای اتوماسیون کردن کار و سختی کمتر برای انسان ها .
این شیوه مدت طولانی کار کرد . با قدرتمندتر شدن فناوری ، بسیاری از فناوری های “دیجیتال” در امور بانکی شروع به کار کردند ، مشتریان نوآوری بسیار کمی را مشاهده کردند . موسسات مالی سیستم ها را خودکار سازی می کردند و برخی از خدمات حساب را به صورت آنلاین در دسترس قرار می دادند . اما بعد از رکود بزرگ در سال 2008 بود که بانکداری دیجیتال همانطور که می دانیم واقعاً به ثمر نشست .
موج بعدی در بانکداری دیجیتال
هنگامی که سیستم مالی تحت فشار بحران مالی قرار گرفت ، فناوری به جایی رسیده بود که رایانه ها و همچنین اتصال به امری عادی تبدیل می شدند و فناوری موبایل در حال رشد بود .
همانطور که سالها قبل فناوری خرده فروشی انجام داده بود ، فناوری مالی شروع به تصویر‌سازی مجدد بانک از ابتدا کرد و فینتک (fintech) موج جدیدی از رقابت را برای بانکها و بازسازی آنها به ارمغان آورد .
اما بانک های جامعه در تلاش بودند تا مانند اوایل دهه 1990 باقی بمانند .
از حدود 14000 موسسات مالی جامعه در سال 1992 ، امروز حدود 5000 مورد باقی مانده است و آنها تهدید قابل توجهی از طرف fintechs ، neobanks ، وامدهندگان جایگزین و بانک های گسترش دهنده مرکز پول هستند .
فناوری جدید ، چالش قدیمی
نکته مثبت این چالش ، این است که مؤسسات مالی قدیمی هنوز از ویژگی‌هایی برخوردار هستند که بیشتر مشتریان آن را می‌پسندند ، افرادی که مشتریان و جامعه خود را می‌شناسند .
با این وجود ، شبکه‌های تلفن همراه بسیار سریع و دستگاههای تلفن همراه بسیار قدرتمند هستند . همچنین فناوری‌های جدید از جمله یادگیری ماشینی و هوش مصنوعی ، بانکداری دیجیتال را به میزان قابل توجهی تغییر داده است .
می‌توانید کارهای زیادی را در فضای مجازی انجام دهید . این بدان معنی است که بانکداری دیجیتال برای مؤسسات مالی جامعه باید به سرعت تغییر کند و بخشی از آن ، هوشمند شدن در بخش بازاریابی دیجیتال است . تبلیغات تلویزیونی در دنیای صفحات اجتماعی و استراتژی‌های بازاریابی همه جانبه نقشی ندارند .
فرصت در این چالش
علاوه بر این ، بانکداری دیجیتال می‌تواند به سازگار شدن جامعه مؤسسات مالی هوشمند کمک کند . اگر بانکها بتوانند از “مهارت‌های مردم” برای شخصی سازی خدمات بانکی خود با پلتفرم‌های دیجیتال استفاده کنند ، می‌توانند تجارت خود را با نسل جدید مشتریان بومی دیجیتال گسترش دهند .
وقتی صحبت از تصمیمات بزرگ بانکی می‌شود ، مشتریان – حتی جوانان – هنوز هم می‌خواهند با کسی صحبت کنند و حس کنند که بیزینسشان مهم است و این سنگ بنای مؤسسات مالی است . در یک نظرسنجی اخیر ، بانک CYBG انگلستان دریافت که ۸۱ درصد از مردم هنوز هم می‌خواهند با یک شخص صحبت کنند یا از یک شعبه بازدید کنند – مهم نیست که این فناوری پیشرفته است .
ارائه این پیام یک استراتژی بازاریابی دیجیتال هوشمند را می‌طلبد ، که می‌تواند بازاریابی دیجیتال هدفمند را با سرویس شخصی که فقط در مراکز تماس بانک و اتحادیه اعتباری و مکان شعب در دسترس است، ترکیب کند .
در این عصر بانکداری الکترونیکی و تجارت الکترونیکی ، مؤسسات مالی همچنان قدرت روابط انسانی را در دست دارند ؛ با یافتن راه حل‌های هوشمند بازاریابی دیجیتال – از جمله کار با فینتک‌ها برای ایجاد تجارب بانکی دیجیتال شخصی و بدون اصطکاک – مؤسسات مالی جامعه همچنان می‌توانند از ارزش‌های سنتی خود در دنیای دیجیتال استفاده کنند .
